Kimsenin mutluluğuna sözüm yok.Ama biraz ara verseler diyorum.Mutsuz olsunlar demek değil bu.Yine mutlu olsunlar tabi ama gözümüze sokmasınlar be günlük.Gümbür gümbür müzik, davul zurna sesi ve kornalardan yorulduk artık.Herkes bu kadar mutlu mu gerçekten bilmiyorum.Düğün bayram yapılacak kadar mutluluk varsa benim duyduğum acıları kim yaşıyor günlük?Ya da herşey sahte, bilmiyorum.Benimki tamamen kıskançlık da olabilir tabi:))
Düşündüm de günlük, farkında olmadan yaşamak büyük bir mutlulukmuş.Bildiğin zaman, yalanlarla, sahte gülücüklerle, sahte sevgilerle, mutluluk pozlarıyla seni kandıramıyorlar."İnsan başkalarını aldatma alıştırmasını önce kendinde yapmalı."demiş Refik Halit Karay.Bakalım kendilerini kandırabiliyorlar mı?İnsanın kendi kendini kandırması, o insanın için ne kadar acı bir şey.Gerçekleri gördüğün zaman, yaşadığın en korkunç an olmalı.
İnsanların yüzlerine daha dikkatli bakıyorum artık ve gizlediklerini görebiliyorum günlük.Sen bilirsin, bende olağanüstü güçler filan yok ama artık insanları daha iyi tanıyabiliyorum galiba.Yine de bu beni kandırmayı başaramıyorlar demek değil.Bir şiirimde dediğim gibi "hala çocuk ruhum ve hala kandırılmaya müsait."
Yine gelirim ve yine anlatırım günlük..Kendine iyi bak!:))))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder