İnsanın ilk kez gerçeği görmesi gibi,
Bir rüyadan hatta kabustan uyanmak gibi,
Söylenen herşeyin yalan olduğunu farketmek gibi,
Uyandım birden, aydınlandı gerçekler
Eski ben değilim artık.
Eskiden mutsuz etmek de kolaydı
Sevindirmek de beni
Sabırsız ruhum, yalanlara inanmakta ustaydı.
Sevmek, sevilmek isteyen çocuktum, büyüdüm
Hiçbir şey aynı kalmadı.
Beceriksizim hala, acemiyim hayat karşısında.
Sadece biliyorum aşk yok, yalanmış hepsi,
Sevmek, sevilmek için uğraşmak boşmuş,
Ya kendiliğinden olurmuş, ya bir kurban bulunurmuş,
Yaşamak için (öldürmek) kandırmak gerekiyormuş.
Çok düşünmek, incelikler istemek, incelikler beklemek,
Tam bana göreymiş; safçaymış, çocukçaymış..
Ve birgün çıkarsan karşıma, beklediğim yabancı;
Bende, eski benden fazla kalmadı.
Darılma, kızma lütfen; bağışla,
Seni beklerken yaşamam lazımdı.
Seni beklerken yorulmam, ağlamam, büyümem lazımdı.
Kusura bakma, eski benden fazla kalmadı.
SEZEN